Tot die ochtend in oktober 2023, toen haar leven ineens totaal veranderde. ‘Ik werd wakker, ging me aankleden en ineens lukte het niet meer. Ik kreeg mijn gulp niet dicht en ik viel op de grond. Ik dacht eerst nog: ik zal wel geen zin hebben in m’n werkdag. Gek wat je dan kunt denken, hè? Mijn hoofd werkte nog, alles voelde normaal vanbinnen. Maar mijn lichaam deed niet meer wat ik wilde.’
‘Mijn moeder hoorde het meteen aan mijn stem’
Na een halfuur op de grond probeerde Maaike haar werk te bellen. ‘Het duurde echt 10 minuten voor ik een naam in m’n telefoon kon typen. Toen ik eindelijk belde kwam er iets uit dat nergens op leek.’ Even later hoorde haar huisgenoot een harde klap in de gang en vond Maaike: lijkbleek, met een scheve mond. ‘Zij heeft meteen mijn moeder gebeld. En mijn moeder hoorde het meteen aan mijn stem. Ze zei: “dit is foute boel, ik denk dat ze een tia heeft.”
'Wow, vet, dat bloedpropje!'
Tijdens de operatie was Maaike wakker. ‘Ze gingen via een bloedvat in mijn lies omhoog en ik voelde een steek in mijn hoofd. Dat bleek het moment dat ze het bloedpropje eruit haalden. En toen liet de interventieradioloog het aan me zien. Ik dacht alleen maar: “wow, wat interessant”. Terwijl ik natuurlijk nog niet doorhad hoe ernstig het was.’
Pas later besefte ze dat haar hersenen ruim 7 uur zonder zuurstof hadden gezeten. ‘Dat was vooral spannend voor mijn familie. Zij kregen de klap in één keer. Bij mij kwam dit later.’
Revalideren bij Vogellanden
Na een week ziekenhuis mocht Maaike naar huis en 3 weken later startte ze met revalideren bij Vogellanden. ‘Voor mijn gevoel duurde dat wachten eeuwig. Ik wilde gewoon aan de slag.’ In het begin kwam ze 2 keer per week. ‘Dat waren lange dagen met veel behandelingen achter elkaar. Ergotherapie, logopedie, psychomotorische therapie, psycholoog, maatschappelijk werk, fysio. Alles zat erin.’ Wat haar vooral opviel was de betrokkenheid en de goede samenwerking tussen de behandelaren. ‘Ik hoefde mijn verhaal nooit twee keer te vertellen. Dat is heel fijn als praten veel energie kost.’
‘Ik wilde gewoon weer bij mijn team zijn’
Volleybal was altijd belangrijk voor Maaike. ‘Ik wilde zo snel mogelijk weer in de sporthal zijn, al is volleybal niet echte een prikkelarme, rustige sport. Met veel begeleiding vanuit Vogellanden vond ik daar een goede opbouw in. Eerst alleen even kijken, na drie maanden 10 minuutjes meetrainen en na 4 maanden zelfs - met oortjes in - een paar punten in de wedstrijd spelen. Ik zag mijn zus en moeder met tranen op de tribune. Ik was zó trots!’
‘Je bent sterker dan je denkt’
Terugkijkend zegt Maaike: ‘Ik heb echt veel gehuild, hoor. Het was zwaar. Maar ik heb ook ontdekt dat je sterker bent dan je denkt. Als iemand me van tevoren had verteld dat dit zou gebeuren, had ik gedacht: dan stort ik helemaal in. Maar de wil om te overleven gaat gewoon aan. En het helpt als je erover praat. Ook als je denkt dat mensen je struggles zat zijn. Vind iemand bij wie je terechtkunt. Dat heeft mij heel erg geholpen.’
Nu werkt Maaike weer volledig bij haar nieuwe werkgever. ‘Ik ben trots dat ik weer meedoe. En ik kijk anders naar dingen. Ik kan nu echt blij worden van iets kleins, zoals het zonnetje op mijn gezicht.’ Precies een jaar na haar infarct liep ze de Stadshagenrun: 10 kilometer hardlopen om geld op te halen voor de Hersenstichting. ‘Ik werd me bewust dat ik een uitzondering ben. Ik kan dit navertellen en ik bén fysiek in staat om te rennen. Dat is niet vanzelfsprekend. Daarom wilde ik iets terugdoen en had ik besloten precies een jaar later geld in te zamelen.’ Het is extra bijzonder dat Maaike niets aan het infarct heeft overgehouden. ‘Als mijn huisgenoot toen niet thuis was geweest had het zomaar anders kunnen aflopen. Daar denk ik nog vaak aan.’
‘Wat je overkomt kun je niet kiezen. Hoe je ermee omgaat wel. Wees lief voor jezelf. Je hoeft niet altijd sterk te zijn. Praat erover, vraag om hulp, ook als je denkt dat anderen het niet meer willen horen. En blijf hoop houden. Want echt: je kunt veel meer dan je denkt.’
Maaike
