Proberen tot het lukt
De eerste weken na het ongeluk waren zwaar. Leon sliep veel. Praten, lopen en simpele dingen doen lukten niet goed meer. Zijn balans was weg, zijn geheugen en concentratie werkten niet goed. ‘Maar ik bleef het proberen. Je zit in een rolstoel en je kunt niet opstaan. Dan probeer je het nog een keer. En nog een keer. Tot het lukt.’
Kleine stappen vooruit
Nu, 18 jaar later, merkt Leon nog steeds verbetering. ‘Soms lukt iets ineens wel, wat eerst onmogelijk leek. Mensen die me niet dagelijks zien, merken dat verschil vaak sneller. Het gaat langzaam, maar de vooruitgang stopt niet.’ Die groei zit in de kleine dingen. Waar Leon bijvoorbeeld eerst een rondje draaide als een pinguïn met kleine tussenstapjes, gaat dat nu vloeiender zonder tussenstapjes.
Maar Leon heeft ook blijvende klachten. Hij kan zich niet lang concentreren, vindt veranderingen lastig en kan soms chaos in zijn hoofd hebben. ‘Ik heb goede dagen en slechte dagen. Wat gister wel gewoon lukte, kan vandaag ineens niet lukken. Daarom kijk ik vaak naar het gemiddelde van die dagen. En dan gaat het eigenlijk gewoon goed.’
Leven na het ongeluk
Voor het ongeluk werkte Leon in de betonbouw. Daar was hij de belangrijkste assistent van de aannemer. Hij gaf leiding aan collega’s en hield overzicht. Nu is dat anders. ‘Dat lukt niet meer. Ik moet me volledig focussen op mijn eigen werk. Dat is al genoeg. Gelukkig accepteert mijn opdrachtgever dat ik ook mindere dagen heb. Daarmee accepteert hij ook mij.’
Tip voor anderen
Tegen anderen die in een zelfde situatie zitten wil Leon zeggen: ‘Je verliest het vertrouwen in je lichaam. Dat moet stap voor stap terugkomen. Blijf proberen, maar forceer het niet. Lukt het vandaag niet? Dan probeer je het morgen gewoon weer. Misschien lukt het dan wel.’ En: je moet vooral niet te snel alles weer willen kunnen. ‘Ik was een jaar na het ongeluk alweer volop aan het werk. Maar dat ging niet goed, mijn gezondheid ging weer achteruit. Daar heb ik wel van geleerd. Je moet het echt rustig opbouwen.’
Tevreden en dankbaar
Leon kijkt positief naar de toekomst. ‘Ik hoop nog steeds vooruit te gaan. Maar ik ben ook tevreden. Ik heb mijn droomhuis, een vriendin, fijn werk en een redelijke gezondheid. Helemaal de oude ben ik niet. Het heeft ook 14 jaar geduurd voordat ik dat kon accepteren. Maar ik ben er dichtbij. En vooral: ik ben blij dat ik er nog ben. Mijn helm heeft mijn leven gered. Ik heb vrede met hoe het nu is.’
