Zo zelfstandig mogelijk functioneren na een ongeluk, herseninfarct of amputatie
‘Het is voor mij steeds weer bijzonder om patiënten en hun familie te leren kennen. En iets voor hen te kunnen betekenen in een heftige periode in hun leven. De mensen die hier binnenkomen kunnen soms bijna niets meer. Ze hebben een ongeluk gehad, een hersenbloeding of een amputatie. Ze moeten alles opnieuw leren. Mijn collega’s en ik helpen hen om weer zo zelfstandig mogelijk te functioneren. Je kunt dan denken aan algemene dagelijkse routines zoals wassen, douchen, eten en aankleden. Ook de psychosociale begeleiding is belangrijk. De patiënten hebben vaak eerst lange tijd in het ziekenhuis doorgebracht. En daar veel meegemaakt. Dat geldt overigens ook voor hun familie. Die hebben het soms nog bewuster meegemaakt dan de patiënt zelf. Voor hen zijn wij er ook.'
Werken op de COVID-afdeling is heel bijzonder, een dorpje op zich
'Tijdens de eerste coronagolf hadden we een covidafdeling op de kliniek van Vogellanden. Ik heb hier 5 weken gewerkt. Dat vond ik heel bijzonder om mee te maken. Op deze afdeling lagen patiënten die corona hadden. Maar ze waren al wel zo goed opgeknapt dat ze konden revalideren. Omdat we hele dagen in volledig beschermende kleding werkten, was het lichamelijk zwaar. Mentaal natuurlijk ook. Ik heb veel heftige verhalen gehoord. Meerdere mensen die ik sprak hebben afscheid moeten nemen van hun familie voordat ze in het ziekenhuis in slaap werden gebracht. Dat heeft veel impact.'
Mooie momenten op ons platte dak
'Het was ook heftig om te merken dat de patiënten op de covidafdeling geen bezoek van familie konden ontvangen. Ze lagen in isolatie. In het begin kwam de familie onder het raam staan. Dit was al heel fijn omdat ze elkaar soms langere tijd niet gezien hadden. Bijzondere herinneringen heb ik aan het noodterras. Wij stimuleren mensen bij Vogellanden altijd om naar buiten te gaan. Op deze afdeling was dat natuurlijk lastig. Maar niet onmogelijk. We bedachten om via een nooddeur op het platte dak een terras aan te leggen. Daar mochten de patiënten even buiten zitten. En op afstand bezoek via de brandtrap ontvangen.
Als team helpen we mensen soms letterlijk weer op de been
'Binnen de specialistische revalidatie zijn we gewend om mensen in kleine stapjes te helpen naar een zo goed mogelijk, zelfstandig leven. Daar hebben we inmiddels tientallen jaren ervaring mee. We krijgen nu regelmatig ex-coronapatiënten die langdurig op de IC hebben gelegen. Soms wel 50 dagen. Deze mensen kunnen helemaal niks meer. Ze zijn afhankelijk van zuurstof en sondevoeding. Door onze ervaring kunnen we ze met het hele team helpen om letterlijk weer op de been te komen. Dat vraagt soms geduld en gaat met hele kleine stapjes. Maar het is gaaf om dit met elkaar te doen en de patiënten zelfstandig en lopend met ontslag te zien gaan.'
De juiste mensen op de juiste plek
'Naast mijn werk als verpleegkundige ben ik opleidingscoördinator van de verpleging. Ik vind het leuk om de zorg af te wisselen met het regelen van deze taken. Wat ik mooi vind aan mijn werk is dat we als team om de patiënten heen staan. We zorgen er met elkaar voor dat ze zo goed mogelijk naar hun eigen woonomgeving en familie terug kunnen gaan. En tot die tijd geven we ze hopelijk hier een beetje een thuis.’
