Ik kreeg weer chemotherapie, de zwaarste die er was
‘Maar goed, je hebt geen keuze. Ik heb lieve familie en een vriendin, die laat je ook niet in de steek. En natuurlijk wilde ik niet dood, dus uiteindelijk ging de knop om. Er volgde een lange operatie. Mensen vragen weleens: hoe is het dan om wakker te worden en te weten dat je been er niet meer is? Daar kan ik geen antwoord op geven. De uren na de operatie ben ik volledig kwijt. Ik had zoveel medicatie. Het ‘wennen’ gaat geleidelijk. Ik moest een maand van de operatie herstellen en in die maand word je er natuurlijke elke dag mee geconfronteerd. Dat maakt dat het stukje bij beetje iets normaler wordt. Je moet ermee leren leven. En ik heb aan mijn bed bij in Groningen ook steun gehad vaneen hulpverlener die met me kwam praten, dat hielp. Na vier maanden kreeg ik weer chemotherapie, de zwaarste die er voor deze vorm van kanker bestaat.’
Optocht voor me georganiseerd
‘Ik heb echt veel gehad aan de steun van mijn familie en grote groep vrienden. Toen ik uit het ziekenhuis kwam hebben ze een optocht voor me georganiseerd. Dat was gaaf. Die was zo groot dat ze een evenementenvergunning moesten aanvragen bij de gemeente. Ze kwamen compleet met vuurspuwers en muziek langs m’n huis. Wat een feest. Voor mijn vrienden is er eigenlijk niet veel veranderd. Ik ben nog steeds dezelfde Sven, positief met een grapje op z’n tijd. Ze behandelen me ook niet anders, dat is echt heel fijn. Voor mijn ouders en vriendin was het natuurlijk een hele moeilijke tijd. Ze voelden zich zo machteloos. Maar ze hebben het goed gedaan, ik heb veel steun ervaren.’
