Elk revalidatietraject is maatwerk
‘Ieder mens heeft zijn eigen unieke leven. Met een eigen persoonlijkheid, achtergrond, manier van in het leven staan. Ik vergelijk het weleens met een puzzel. Verlies van gezondheid kan de puzzel van het leven behoorlijk overhoop gooien. Soms ineens, zoals bij een beroerte of een ongeluk. Een andere keer stukje bij beetje, zoals bij een spierziekte. Dat is heel heftig. Ik vind het mooi dat wij als therapeuten en artsen een bijdrage kunnen leveren in het opnieuw ontdekken en ordenen van de puzzelstukjes. Zodat er weer toekomstperspectief ontstaat.'
Een ergotherapeut richt zich op de dagelijkse activiteiten van een patiënt
'Wij werken interdisciplinair. Dat wil zeggen dat we vanuit verschillende vakgebieden rondom een patiënt staan en allemaal bijdragen aan de revalidatiedoelen. Een ergotherapeut richt zich op dagelijkse activiteiten. Kun je jezelf verzorgen, koken, het huishouden doen? Hoe red jij je zo goed mogelijk? Onze behandeling start vanaf de eerste dag dat mensen binnenkomen. Vaak met een aantal testen en observaties. Op basis van die informatie wordt een behandeling voorgesteld. Mijn dagen zijn nooit hetzelfde. Ik doe veel praktische oefeningen met patiënten, zoals koken, veters strikken of fietsen. Ik kom ook bij de mensen thuis zodat ik advies kan geven over bijvoorbeeld woningaanpassingen. Zo nodig ondersteun ik met aanvragen voor voorzieningen bij bijvoorbeeld de gemeente. Ik maak behandelplannen en overleg met andere therapeuten over de best mogelijk aanpak.'
Afscheid nemen van je ‘oude’ leven is lastig
'Ik begeleidde patiënt Tineke die door haar ziekte stukje bij beetje haar gewone leven kwijtraakte. Ze leefde al 30 jaar met een aandoening die steeds meer gezondheidsklachten gaf. Dat betekende dat ze telkens afscheid moest nemen van dingen die belangrijk voor haar zijn. Zoals werken, paardrijden, wandelen. En misschien binnenkort van haar woning omdat ze de trap bijna niet meer op kan. Ik zag een positieve en sterke vrouw, met altijd een grote glimlach op haar gezicht. Het was haar de afgelopen 30 jaar gelukt om zelf oplossingen te vinden en haar leven steeds weer aan te passen aan de nieuwe situatie. Maar nu kwam ze er niet meer alleen uit. In één van de eerste gesprekken die ik met haar had, vertelde ze dat ze geen hond meer kon hebben. Het uitlaten lukte niet meer. Dat raakte me. Ze zei: 'Dat is eigenlijk nog mijn grootste droom. Een hondje uit het asiel dat nog een paar jaar bij mij kan wonen.’
Een droom wordt toch werkelijkheid
'Ik inventariseerde waar ze op dat moment in haar dagelijks leven tegenaan liep. Samen met de fysiotherapeut ben ik aan de slag gegaan. We brachten in kaart hoe haar lijf werkt. En onderzochten welke voorzieningen haar leven makkelijker konden maken. Na goed overleg met de gemeente bleek veel meer mogelijk dan waar ze vanuit was gegaan. Met als gevolg dat ze door een aantal aanpassingen nu kan blijven wonen waar ze woont. En met een elektrische rolstoel de deur uit kan; het bos in, op bezoek bij haar vriendinnen, naar het winkelcentrum. Een paar maanden nadat het behandeltraject bij ons was afgerond, mailde ze me. Ze durfde haar droom werkelijkheid te maken en had een hondje aangeschaft. Dit zijn voor mij als ergotherapeut de voorbeelden waarbij ik aan het eind van de dag zeg: wat heb ik een mooi vak!’
