De 23-jarige Nicole kon niets meer toen ze na een longembolie en hartstilstand op de kliniek van Vogellanden terechtkwam. Inmiddels kan ze alles weer zelfstandig en is ze moeder geworden. ‘Dat ik weer zou kunnen lopen had ik toen nooit gedacht’, vertelt ze.
‘Ik voelde me ’s nachts niet lekker, was benauwd en had het gevoel dat ik flauw zou vallen. Mijn moeder belde 112 en op het moment dat de ambulancebroeders mij onderzochten, viel ik weg. Ik had een hartstilstand en ze begonnen mij te reanimeren. Ze waren dus net op tijd. Ik kreeg zuurstof en werd in het ziekenhuis 24 uur in slaap gehouden. Ik had een longembolie. Er volgde een spoedoperatie.’
‘Toen ik mijn ogen opende kon ik tot mijn schrik niets meer. Alleen knipperen met mijn ogen. Ik lag aan de beademing, kreeg sondevoeding en werd door monitoren in de gaten gehouden. Totaal afhankelijk van anderen. Dat moment kan ik mij nog goed herinneren. Ik was bang, verdrietig en voelde mij machteloos. En ik was boos. Boos dat mijn lichaam me zo in de steek had gelaten. Waaraan had ik dit verdiend? Toch was er toen ook al een stemmetje wat zei dat ik me mijn toekomst niet af zou laten nemen. Ik ging vechten.’
‘Ik lag 35 dagen op de intensive care. Via de verpleegafdeling van het ziekenhuis kwam ik bij Vogellanden terecht. De eerste dagen waren er veel behandelaren aan mijn bed. Samen deden we dan oefeningen die ik later in de therapiezaal voortzette, ze tilden me dan met een tillift uit bed. Ook toen was ik nog volledig afhankelijk van de verpleging. En hoe lief en geduldig ze ook waren, als je 23 bent wil je niet dat mensen je moeten helpen bij toiletbezoek of aankleden. Zelfs het draaien in bed moest voor me worden gedaan.’
‘Samen met de revalidatiearts maakte ik kleine doelen. Die gaven mij houvast. Zo kan ik mij het moment van mijn eerste keer staan nog goed herinneren. Met de fysiotherapeut stond ik heel kort in de loopbrug. Ik wilde zo graag heen en weer lopen, maar dit lukte helaas nog niet. Dat was een mooi doel om naartoe te werken. Ondertussen kreeg ik spalken om mijn spieren op te rekken. Die waren verkort door het lange stilliggen. Door bot aangroei buiten mijn heupen, had ik moeite om rechtop te staan. Dat moest later geopereerd worden maar zou de kracht in mijn linkerbeen versterken.’
‘Het therapieschema was pittig: 5 keer in de week zwemmen, 2 keer per dag fysiotherapie, ergotherapie en logopedie. Het was zeker niet altijd makkelijk. Wat dat betreft is revalideren topsport. Ook praten moest ik opnieuw leren. Na 8 weken begon ik dat langzaam weer een beetje te kunnen. ‘s Nachts sliep ik slecht door angst, daardoor was ik overdag moe. Iedere avond kreeg ik gelukkig bezoek van mijn lieve vriend en familie. Ook in die uren gingen de oefeningen gewoon door. Alles is immers oefening als je niets kunt. Stap voor stap kon ik, mede dankzij de therapeuten van Vogellanden, steeds iets meer. Na ruim 11 weken mocht ik voor het eerst een dagje naar huis.’
‘Na 5 maanden intern revalideren, dus op de kliniek, mocht ik naar huis. Natuurlijk ging het revalidatieproces gewoon door. Eerst 3 keer in de week met speciaal vervoer naar Vogellanden. Later ben ik verder gegaan bij de plaatselijke fysiotherapeut. Ook vond toen de operatie aan mijn heup plaats. Er zijn verkalkingen weggehaald. Na alles wat ik meegemaakt had was ik bang, maar de operatie is goed gegaan. Mijn kracht kwam langzaam terug. Na de operatie aan mijn heup werd ik zwanger. Mijn vriend en ik konden ons geluk niet op. Nu ben ik, 4 jaar later, trotse moeder. En nog steeds bezig om het lopen te verbeteren. Ik wandel nu dagelijks achter de kinderwagen en ga met kleine stapjes vooruit.’
‘Ik was vorige maand op bezoek bij Vogellanden. Wilde zo graag de mensen die mij dag in dag uit geholpen en gestimuleerd hadden, bedanken. Dat was heel erg fijn. De behandelaren waren enorm trots op mij. Dit vond ik natuurlijk erg leuk om te horen. Ook ben ik nog even op de afdeling Wielewaal geweest om mijn ‘oude kamer’ te zien. De herinneringen zijn pijnlijk maar ik ben blij hoe ik eruit gekomen ben. En ik kijk positief naar de toekomst!’