‘Dat ik ook buiten zelfstandig kan lopen, was nooit de verwachting. De revalidatiearts, dokter Van der Laar, zei altijd: 'Als Floris de wil niet had, had hij nooit gelopen.' Volgens mijn moeder heb ik die altijd al gehad. Ik liep 7 maanden achter in mijn ontwikkeling toen ik 2 jaar was, maar dat heb ik helemaal ingehaald.’
Ik kom al vanaf mijn tweede bij Vogellanden
‘Toen ik klein was, ging ik naar de therapeutische peutergroepen van Vogellanden. Ik had allerlei therapieën nodig: fysiotherapie, logopedie, ergotherapie. Veel weet ik daar niet meer van, ik was 2. Vanaf mijn vierde ging ik naar de basisschool. Inmiddels zit ik in 2 VWO.’
Van de orthopedagoge leerde ik om mijn mening te geven
‘Ik kom nu 4 tot 6 keer per jaar bij Vogellanden, meestal kort achter elkaar en dan lange tijd niet. Als mensen mij vragen waarvoor ik hier kom, zeg ik dat het voor mij belangrijk is dat mijn benen zo goed mogelijk blijven werken en dat ze bij Vogellanden hierbij helpen. Ik krijg bijvoorbeeld eens in de zoveel tijd een gangbeeldonderzoek. Ze doen dan plakkertjes op mijn been en daarmee meet de dokter mijn spieractiviteit. Soms krijg ik botox om de spierspanning in mijn spastische spieren te verminderen. Dat heb ik al twee keer eerder gehad. Aankomende keer word ik in Isala geprikt, maar wel door mijn eigen revalidatiearts van Vogellanden.’
‘Ik vind dat heel spannend. Het moment zelf is een beetje gek: je gaat slapen, ze doen iets en dan word je weer wakker. De dokter overlegt met mij wat er moet gebeuren, maar ik weet natuurlijk niet goed wat het beste is. Dat is lastig. Dan denk ik: zij zal het wel weten, want zij heeft er natuurlijk voor geleerd. Dan is het moeilijk om mijn mening te geven. Dat zat mij de eerste keer dwars, ik moest er de hele tijd aan denken. Daar luisterden ze bij Vogellanden naar. Het was voor mij makkelijker om erover te praten met iemand die geen dokter is. Ik heb toen gesprekken gehad met de orthopedagoog en van haar leerde ik hoe ik mijn gevoel meer kon bespreken.’
Ik wil niet anders zijn dan anderen
‘Ik wil niet anders zijn dan anderen. Vroeger gebruikte ik hulpmiddelen, maar op de basisschool heb ik mezelf aangeleerd los te lopen. Ik liep met een rollator, maar toen dacht ik: ik ben er klaar mee! En dat is gelukt. Op school staat een aangepaste stoel, maar die heb ik in geen jaren gebruikt. Ik heb ook een liftsleutel, maar ik ga nooit met de lift. Ik hou niet van gedoe; ik ben makkelijk, neem gewoon de trap. Het gevolg daarvan is wel dat ik soms aan het eind van de dag of richting vakanties te weinig energie heb. Dan krijg ik zere benen. Dokter Lankhorst zei dat het een goed idee was om een conditietest te doen. Met mijn conditie bleek niks mis te zijn: ik ga al aardig richting topsportconditie met al dat sporten! Toen heeft Vogellanden mij doorverwezen naar een diëtiste die mij geleerd heeft wat ik het beste kan eten.’
Dunken als Michael Jordan
‘Er zijn een keer foto's van ons gemaakt tijdens een landelijke training. Dat was een mooi moment. Voor de fotografe Ilse Schaffers was het een sport om mij op de foto te zetten met mijn tong uit mijn mond, want dat had Michael Jordan ook altijd. Nu alleen nog dunken. Maar dat gaat hem niet worden, hè?’
De foto's bij dit artikel zijn ook gemaakt door Ilse Schaffers.
