Juist de kleine dingen zijn belangrijk
“Na het auto-ongeluk had ik mijn beide benen, mijn heup, kaak, ribben en borstbeen gebroken. Een nekwervel was beschadigd en meerdere ruggenwervels waren gebroken. Mijn linker-elleboog was verbrijzeld en ik had wat kleine bloedinkjes in mijn hoofd. Ik kon helemaal niks. Ik was afhankelijk voor alles, van iedereen”, blikt Johannes terug. “Toen ik bij Vogellanden kwam, kon ik bepaalde dingen al best snel weer. Bijvoorbeeld met hulp van een plank van mijn bed in mijn rolstoel komen. En ik kon al vrij snel weer zelf douchen, daarna ook afdrogen. Het zijn maar kleine dingen, maar die zijn zo belangrijk.”
Wat je zelf kan, doe je zelf
“Voor mij ging het wat te snel in het begin”, zegt Annemarie. “In het ziekenhuis kon hij helemaal niks. Toen kwam hij bij Vogellanden en moest hij meteen aan het werk. Hij werd wel geholpen waar nodig, maar alles wat hij zelf kon, deed hij zelf. Dat was een groot verschil. Maar juist doordat hij aan het werk werd gezet, werd hij gemotiveerd. Daardoor krijg je het gevoel dat het weer zou lukken.”
Ruimte voor het gezin
“Vanaf dag 1 werd ons gezin overal bij betrokken”, vertelt Johannes. Zijn vrouw en hun drie kinderen kwamen niet alleen langs tijdens bezoekuren, maar ook voor een aantal meeloopdagen. Tijdens zo’n dag mogen directe naasten van een patiënt mee tijdens de behandelingen. Annemarie: “We voelden ons echt welkom. We zijn ook een keer met z’n allen in het zwembad geweest. En in de laatste weken van Johannes’ verblijf op de kliniek konden we ’s avonds in het restaurant eten, als gezin. Dat was echt ontzettend fijn.”
Al snel met weekendverlof
Met Pasen mocht Johannes voor het eerst een heel weekend naar huis. “Vooraf was door de ergotherapeuten gevraagd waar we sliepen, waar de wc en alles was. Zodat ze wisten of ik me zou redden thuis”, legt Johannes uit. “Ik was eerder al een paar keer 1 dag naar huis geweest. Maar toen het weekenden werden, werd het steeds lastiger om daarna weer naar Vogellanden te gaan. Ik wilde op een gegeven moment niet meer terug. Toen mocht ik gelukkig ook al bijna naar huis, en sindsdien revalideer ik poliklinisch verder.”
Denken in mogelijkheden
“Bij Vogellanden wordt echt goed gekeken en geluisterd naar wat ik nodig heb. Alles klopt. De communicatie, voeding, verzorging. De therapeuten denken in mogelijkheden en daardoor word je zo snel mogelijk naar zelfstandigheid geholpen. Door de stappen die je maakt, heb je ook het gevoel dat je er weer bij hoort en weer meer dingen zal kunnen. En ondertussen wordt ook je gezin betrokken. Daarom wil ik nog een periode door met revalideren. Ik wil mijn conditie nog verder verbeteren, en hoop dat ik mijn arm nog beter kan gebruiken. Het lopen gaat al steeds beter, maar ook daar wil ik nog aan werken. Ik merk dat ik steeds meer kan, en zou wel terug willen naar het oude. Ik kan misschien ook straks niet alles meer, maar wel zoveel mogelijk. Daar ga ik voor!”
